Moniek liet op 32-jarige leeftijd een preventieve borstverwijdering en reconstructie doen. Deze beslissing bracht haar veel rust.
“Toen ik hoorde dat ik BRCA1-draagster was, gaf het me in ieder geval een veilig gevoel dat ik vanaf dat moment goed in de gaten gehouden zou worden. Halfjaarlijks kreeg ik een complete ‘check-up’ en ook bij het voelen van vervelende bultjes of knobbeltjes hoefde ik niet eerst naar de huisarts, maar kon ik vaak dezelfde week terecht voor een echo of mammografie in het ziekenhuis. In het begin had ik dan ook nooit kunnen vermoeden dat ik een preventieve borstoperatie ooit zou overwegen. Ik had me daar nog nooit in verdiept en het was voor mij gewoon geen optie om in gezonde borsten te laten snijden.”
Verdachte plek
“Een jaar later echter, ik was toen 32, zag de arts tijdens een scan een verdachte vlek in een van mijn borsten. Tijdens het wachten op de uitslag van de onderzoeken die daarop volgden merkte ik hoe ontzettend angstig dit alles me maakte. De verdachte vlek bleek gelukkig loos alarm. Het werd mij op dat moment alleen wel duidelijk dat ik een preventieve operatie toch serieus wilde gaan overwegen. Na uitvoerige gesprekken met mensen in mijn omgeving die al voor deze ingreep hadden gekozen, besloot ik naar de chirurg te gaan om me voor te laten lichten over een preventieve operatie. Aan het einde van dit gesprek stelde hij me voor om alle tijd te nemen om goed over deze ingrijpende beslissing na te denken. Wel zette hij me vast op de wachtlijst, omdat deze lang was.
Ruim zeven maanden later was het zover. Ongeveer zes weken van tevoren kreeg ik de datum door waarop ik geopereerd zou gaan worden. Bij een bevriende fotografe heb ik mijn borsten laten vereeuwigen. Tamelijk rustig ben ik het hele traject ingegaan. Ik had veel steun aan mijn man en veel afleiding door onze tweejarige peuter. Het enige waar ik van tevoren echt tegenop zag, was het moment waarop je na de operatie voor het eerst weer naar beneden kijkt en daar je vertrouwde boezem niet meer ziet.”
Beurse heuveltje
“Een paar uur na de ingreep stond de chirurg aan mijn bed en maakte voorzichtig het verband rond mijn borstkas los. Nog enigszins versuft door de narcose, maar de hand van mijn vent stevig omklemd, keek ik naar beneden. Wat ik zag waren twee kleine, beurse heuveltjes. Nogal een overgang als je een E-cup gewend bent, maar toch viel het me mee.
De eerste maanden na de ingreep moest ik om de week terugkomen in het ziekenhuis om de tissue-expanders bij te laten vullen. Dit zijn een soort zakjes die beetje bij beetje met water gevuld worden, om de borstspier op te rekken en zo ruimte onder de borsthuid te creëren voor de uiteindelijke protheses. Daarna werd mijn tijdelijke borsten een half jaar rust gegund voordat de definitieve protheses geplaatst werden. Sommige vrouwen krijgen de definitieve protheses meteen, bij mij was dat vanwege de relatief grote protheses die teruggeplaatst zouden worden niet mogelijk.
Ondertussen ga ik nu zo’n jaar met mijn nieuwe borsten door het leven. Vorige maand ben ik voor de laatste keer bij de plastisch chirurg geweest om een litteken rond mijn tepelhof ‘bij’ te laten tatoeëren. In mijn beleving een niet al te pijnlijke ingreep. Met heimwee kan ik echter terugdenken aan mijn eigen mooie borsten. Ondertussen zeven maanden zwanger van ons tweede kindje besef ik me dat borstvoeding geven er niet meer in zit. En ook tijdens een lekkere vrijpartij staan mijn nieuwe borsten op ‘non-actief’. Puur doordat er geen gevoel meer in zit. Vooraf dacht ik dat ik met mijn nieuwe borsten veel makkelijker zou slagen tijdens het shoppen voor nieuwe bh’s, aangezien ze kleiner zijn dan vroeger. Met mijn 70 E was dat altijd een behoorlijke uitdaging! Toch blijkt ook dat niet het geval. Bh’s met beugels zijn sowieso verleden tijd (die zitten gewoon niet lekker meer)en het vinden van hippe beugelvrije exemplaren is best lastig. Maar goed, aangezien een wijs man ooit zei dat ieder nadeel zijn voordeel heeft, moet ik eerlijk zeggen dat ik ook de voordelen reeds heb ontdekt. Droeg ik vroeger tijdens het hardlopen twee sportbh’s over elkaar, tegenwoordig draag ik enkel een hemdje en lijk ik te vliegen…. Ook het dragen van strapless hemdjes en jurkjes in de zomer blijkt opeens tot de mogelijkheden te behoren. En wat betreft het niet meer kunnen geven van borstvoeding: laat ik er maar van genieten dat mijn man nu ook meteen aan de bak kan, wat betreft het geven van nachtvoeding. En last but not least ben ik nog elke dag dankbaar en gelukkig voor de rust die deze beslissing me gebracht heeft.”
